Bohol

Lieve allemaal,

De reis van Puerto Princesa (Palawan) naar Cebu verliep snel, de vlucht duurde maar 1 uur, bij aankomst direct de taxi ingestapt en we lieten ons bij het Lylie Hotel afzetten waarvan we zojuist op het vliegveld een flyer hadden gepakt. Gelukkig hadden ze 2 kamers beschikbaar, dat is voorheen wel anders geweest! ’s Avonds hebben we bij een heerlijk grill restaurant gegeten, een restaurant waar vooral locals komen, dus voor hen was het heel vreemd om 3 buitenlanders te zien, iedereen die er werkte wilde wel even aan de tafel komen om in het Engels proberen te praten, was een leuke ervaring! Toen we aan het eind van de avond weggingen werden we door iedereen uitgezwaaid, de bediening en de koks vanuit de open keuken!

Zondagochtend om 08.15 uur zaten we al in de boot terminal te wachten er stond zelf een band te spelen met allemaal blinde mannen, geweldige muziek werd er gemaakt! We liepen een uurtje later swingend de boot op. We hadden First Class geboekt, geen idee wat te verwachten… Een aparte ruimte in de boot, upper deck, dus we hadden een goed uitzicht met airco… Die op levensgevaarlijk stond… (denk aan ijspegels aan je neus…) 2 uurtjes later kwamen we aan in Tagbilaran, de hoofdstad van Bohol waar we eigenlijk direct weer een taxi instapten om naar Loboc te rijden. De weg naar Loboc was prachtig, de natuur is mooier en het is hier niet zo stoffig als op Palawan en we kwamen bijna geen auto tegen op de weg. Een uurtje later hebben we ingecheckt in Stephanie Grace Paradise Inn een heel mooi landhuis aan de Loboc River. De eigenaar Boyd is een hele vriendelijk man die ons echt thuis doet voelen, de eerste zin van hem was ook: Welcome at your home far from home! Nou inmiddels voelt dat ook echt zo!

We hadden al een hut geboekt, Raymond met uitzicht op het zwembad en wij op de rivier, niet wetende wat te verwachten… Pfff we schrokken wel een beetje. Een mooi landhuis en wij sliepen er buiten. Een kleine basic hut op het water, hopen dat je niet zeeziek wordt! Gedeelde badkamer en toilet niet in de buurt en via een trapje moest je op het vasteland klimmen… Pfff dat zag ik mezelf niet midden in de nacht doen als ik weer eens naar het toilet zou moeten! Gelukkig was het erg rustig in het hotel toen we aankwamen, dus we hebben direct geüpgraded! We verbleven in een heerlijk ruime kamer met airco en een grote badkamer! De behulpzaamheid van de twee jongens die voor Boyd werken was ook geweldig, ze helpen je met alles, niks is een probleem.

De eerste dag Bohol was maandag en toen hebben we een motor gehuurd en zijn we naar Carmen gereden, dat ligt in het midden van het eiland en staat bekend om de Chocolate Hills! In een gebied van meer dan 50 km2 verrijzen 1268 vrijwel gelijke kegelvormige heuvels van ongeveer 30 tot 50 meter hoog. Ze zijn grotendeels begroeid met gras dat tijdens het droge jaargetijde een bruine tint krijgt. De heuvels doen dan aan chocoladebergen denken, daarom de naam Chocolate Hills. De heuvels begonnen al lichtbruin te kleuren.
Er zijn 3 verhalen over het ontstaan van de Chocolate Hills:
1. Volgens de wetenschap is het ontstaan door de verwering van kalksteen en erosie verschijnselen. De heuvels zijn een vorm van tropische kegelkarst.
2. De lokale mythe is dat twee reuzen dagen tegen elkaar hebben gevochten met stenen en zand.
3. De romantische versie is het verhaal van Arogo, een sterke en jonge reus die verliefd werd op het meisje Aloya. Toen Aloya dood ging in de handpalm van de reus, veranderden zijn tranen in de heuvels.
De romantische versie is wel het mooist, maar goed wetenschap…. Daar valt niet mee te twisten.
Helaas viel deze dag wel in het water, want er viel veel regen, de hele dag. We kwamen drijfnat terug in het hotel op een kamer waar de airco stond te loeien, kippenvel!

’s Avonds hebben we een diner/night cruise gemaakt over de Loboc River. De hele rivier is verlicht met lampen die verkleuren, echt een prachtig gezicht! We zagen zelf een vallende ster wat de avond helemaal een bijzonder tintje gaf! We keerde op een punt met allemaal watervallen, mooi om te zien en halverwege de terugweg stopte we nog ergens waar we een mooie en vrolijke voorstelling kregen van lokale dames die ukelele speelden en waar kinderen (jongens en meisjes) voor ons dansten! Geweldig gewoon!!!!
Elke avond leren we weer nieuwe mensen kennen, erg gezellig om verhalen te horen en tips uit te wisselen. De eerste dag leerde we Frederique (Belg) en Joan (Filipijns) kennen, ze verbleven hier een hele tijd omdat ze aan de andere kant van de rivier een eigen stuk grond hebben gekocht en er een clubhuis op laten bouwen, dit omdat hij Stand Up Paddle excursies geeft…

Dinsdagmiddag zijn we met Frederique mee geweest op een Stand Up Paddle excursie over de rivier. Eerste stop was wel even zijn stuk grond, omdat Lenny natuurlijk tegels zet en Raymond timmerman is, wilde hij heel graag laten zien wat ze hier allemaal maken enzo. Geweldig om te zien wat een stuk grond ze hebben gekocht, wat er al gebouwd is en wat hun verdere plannen zijn! Frederique of Joan moeten wel altijd aanwezig zijn om goede aanwijzingen te geven aan de bouwvakkers, anders komt het niet echt goed! Toen de rivier op, eerst op je knieën op het board en langzaamaan staan… Wiebel de wiebel… Na 15 minuten heb je het gevoel en knikken je knieën niet meer en kan je als een speer over het water gaan. De natuur is hier prachtig, het water heerlijk en de zon scheen ongelofelijk fel! Dus lekker het water ingesprongen om af te koelen, liggen op je board en halverwege nog een kokosnoot drinken. Het was een onvergetelijk vette ervaring, een echte aanrader voor iedereen die hierheen gaat! Aan het eind van de rivier gingen we onder een brug door, iedereen stopte om te kijken wat we aan het doen waren, de meeste hadden dit nog nooit gezien. (wij trouwens hiervoor ook niet) Na een paddle tocht van 3 uur, laatste stukje door de zee, want er stond geen water in de mangrove, kwamen we aan op het strand waar we heerlijk bij de zonsondergang hebben gegeten.

Woensdag zijn we weer met de motor weggeweest, eerst richting Corella gereden, daar is de Philippine Tarsier Sanctuary. We hadden daar een privé tour met z’n drieën, uiteindelijk zijn we maar 15 minuten er geweest, langer is ook niet goed voor deze kleine primaten! Ze zijn ongelofelijk klein, zo klein zelfs dat ze in de palm van je hand zouden passen, dit mag natuurlijk echt niet, want bij de kleinste aanraking kunnen ze al iets breken! Weetjes over de tarsier:
Ze worden 25 jaar oud
Ze kunnen 5 meter springen
Ze kunnen hun hoofd bijna 360 graden draaien
Ze bewegen hun oren in de richting van geluid
Ze hebben 150 keer grotere ogen dan mensen in vergelijking met z’n lichaam
Ze leven ’s nachts
In deze sanctuary leven 10 tarsiers, elke ochtend zoeken de gidsen er 5, daar zijn ze 2 uur mee bezig, deze tarsiers laten ze dan aan mensen zien. Als er een tarsier wegloopt, dan zoeken ze deze niet meer. Tarsiers zijn solo dieren, ze zoeken alleen een partner als ze willen paren, de baby wordt in het wild uitgezet zodra deze oud genoeg is. Het duurde niet langer dan 5 minuten om langs alle diertjes te lopen, het voelde goed en ze houden absoluut rekening met het welzijn van de diertjes.
We weten inmiddels wel op welk dier een gremlin lijkt…

Na deze bijzondere dieren bewonderd te hebben wilden we naar Sagbayan viewpoint, helaas zijn we hier nooit aangekomen, we werden telkens verkeerd gestuurd en uiteindelijk kwamen we weer uit bij Carmen. Daar hebben we de Chocolate Hills goed kunnen zien met mooi weer!!! Prachtig.

De terugweg naar huis ging snel en voorspoedig, begin van de middag was er wel een moesson geweest, maar alles was nu droog. Totdat we in de Man-Made Forest kwamen. Dat is een bos waarbij de bomen over de weg hangen, waardoor en nooit zon op de weg komt. Dus de regen was nog niet weg en toen hoorde ik een schreeuw en keek achterom en zag Raymond schuiven over de grond. We zijn direct omgedraaid en alles was goed met hem! Hij had veel schaafwonden, maar gelukkig niks gebroken of niet omvergereden door andere weggebruikers! De bewakers van het bos kwamen ons gelijk helpen. Gelukkig was er een man die in Loboc woont die op de motor van Raymond naar het dorp reed met Raymond achterop. Eenmaal in het hotel werden we door Bryan (de aardige jongen die in het hotel werkt) geholpen, hij heeft geholpen de wonden wat schoon te maken en toen zijn we naar de kliniek in het dorp gegaan. Daar hebben ze alle schaafwonden behandeld.

’s Avonds is Lenny nog met Frederique meegegaan de rivier op om op zo’n Stand Up Paddle vuurvliegjes te gaan kijken, het was een te bizarre ervaring, je ziet niks, het water lag helemaal stil en het was zo donker dat de sterrenhemel in het water te zien was! Alles ging op de tast, want je zag alleen de bovenkant van de bomen, dus goed uitkijken dat je niet op de kant vaart en de vuurvliegjes waren geweldig!
Aan het eind stopte ze bij het Loboc River Resort waar wij al op ze zaten te wachten met Joan en DD een Ierse jongen met zijn Belgische vriendin Cathy die we eerder die dag hadden leren kennen. En nog een stel uit Nieuw Zeeland om daar gezellig te gaan eten.

Veel mensen komen en gaan, zoals Nicolas en Annick waarmee we wat gezellige avondjes hebben doorgebracht!, heel leuk, want zo ontmoeten we veel verschillende mensen en wij, wij blijven…. Bohol is leuk, de mensen zijn aardig, behulpzaam en vriendelijk! Met Raymond gaat het inmiddels veel beter, hij is al bekomen van de schrik. Door zijn val blijven we nog wel een dagje langer, dus zaterdag gaan we verder.

Gister bestond voornamelijk uit het bedenken en uitzoeken wat we na morgen willen gaan doen en dat kost aardig wat tijd. Gelukkig zijn we er helemaal uitgekomen en vandaag zijn Lenny en ik samen naar Tagbilaran gegaan om boottickets te halen, morgenmiddag stappen we in Jagna (Bohol) op de boot om naar Camiguin Island (Mindanao & Sulu) te gaan. Op Camiguin Island blijven we 4 nachten zodat we veel van het eiland kunnen zien!

Liefs, Lenny en Michelle