Van ontspanning naar een overstroming...

Hoi Allemaal,

De reis naar Hué duurde lang, heel erg lang. Eerst een boot, vervolgens 3 uur wachten en toen nog eens 15 uur in een sleeperbus. Tegen het middaguur de volgende dag zagen we Cor en Babette weer na 1,5 week. Het was een leuk weerzien en we hadden elkaar veel te vertellen over wat we allemaal gedaan hadden.

Woensdag hadden we een privé tour geboekt naar Vinh Moc, de beruchte tunnels in de oorlog met Amerika. We hadden een goed Engels sprekende gids, zij liet ons eerst het museum zien. Daar hingen foto’s over de oorlog. Eén foto sprong eruit, een klein jongetje met een geweer om zijn schouder, groter dan zichzelf, die in de tunnels liep. Onder de foto stond de tekst: “The childhood that I’ve got? It is the ground that I lie on and the tunnel that I walk in." Als je dat leest, lopen de rillingen over je rug.

De tunnels zijn in 20 maanden opgebouwd, tussen 1965 en 1967. In 1966 zaten ze al onder de grond en ze zijn daar gebleven tot de oorlog in 1972 eindigde.
De tunnels aaneengesloten waren 2 kilometer lang en waren verdeeld in drie lagen (aan elkaar verbonden door trappen):
De eerste bevond zich op 12 meter diepte en was voor de verdediging en het vechten.
De tweede bevond zich op 15 meter diepte en was bedoeld voor wonen, daar waren de familiekamers (120 breed x 180 diep x 120 hoog, ze sliepen daar met 3 tot 5 personen), de ziekenboeg, de bevallingskamer en de meetingroom (konden 50 tot 70 mensen samenkomen in een oppervlak van 10 bij 3 meter).
De diepste tunnel bevond zich op 23 meter diepte en was bedoeld voor de voorraad (eten en wapens), ook waren daar de waterputten te vinden en de waskamer voor vrouwen.

In de tunnels (160x90) lopen, gaf een heel bizar gevoel, voor ons zijn ze heel klein, want je moet er constant in bukken. Het is er donker, koud, kil en heel vochtig. De mensen die er hebben gewoond, woonden er 6 jaar, om er maar aan te ontkomen gedood te worden door de Amerikanen!

Op het hoogtepunt woonden er 600 mensen, maar gemiddeld genomen woonden er 350. Er zijn 17 kinderen geboren, waarvan er vandaag de dag nog steeds 16 leven. De meeste mensen zijn na de oorlog op dezelfde plek blijven wonen, alleen dan boven de grond.
Nu de dag zijn de ingangen gemarkeerd en goed zichtbaar, toentertijd onzichtbaar en afgedekt met jungle.
Het gevoel dat het met zich meebrengt om door die tunnels te lopen en de afschuwelijke geschiedenis te horen, is echt onbeschrijfelijk. Ik zou niet in woorden kunnen uitdrukken hoe het voelt om daar te zijn en te lopen.

Na een bijzondere excursie en veel nare verhalen over de oorlog besloten we naar Hoi An te gaan, een plaatsje aan de kust waar ongeveer 500 kledingmakers zijn. Elke shop met zijn eigen soorten stoffen en kleuren, waardoor het net lijkt op een schilderspalet. Daarnaast staat de stad ook bekend om haar keuken. Welke echt onvergetelijk heerlijk was. Mocht je er komen, probeer: White Rose (garnalen ingesloten in rijstpapier en in zijn geheel gestoomd), Wonton, Bahn Bao (beetje als Broodje Bakpao) en natuurlijk nog veel meer.

Het weer was helaas niet heel erg denderend, waardoor we het ogenschijnlijk prachtige strand niet hebben gezien. Wat we wel hebben gezien is de lokale markt, een gekte van jewelste, heel druk, overal lopen mensen of rijden fietsen en brommers aan je voorbij.
De Japanse brug, een prachtig staaltje werk en natuurlijk twee oude huizen. Tan Ky en Phung Hung Old House, beide huizen hadden in het plafond een luik waardoor alle meubels naar boven getakeld worden als er een overstroming is, dit gebeurd elk jaar.
Daarnaast kwam ook nog dat we te maken kregen met een overstroming door het slechte weer. We liepen met onze enkels door het rivierwater en ons hotel was zeker 300 meter verwijderd van de rivier. In de binnenstad was alles dicht, want daar liepen mensen tot aan hun middel in het water. Wat afschuwelijk om te zien, maar kennelijk waren ze er al aardig aan gewend, want de brommers scheurden door het water met benen de lucht in en keihard lachend scheurden ze voorbij.
Het bizarre van dit verhaal is dat de overstroming net zo snel weer weg was als dat hij kwam, want de ochtend erna was er niks meer van de overstroming te zien bij het hotel, alleen de eerste straat naast de rivier stond nog tot aan de enkels onder. De stad was weer vol met mensen en de markt was weer druk.
Onze week Hoi An bestond uiteindelijk niet uit zwemmen en bruin kleuren, maar voornamelijk uit uitslapen, luieren en onszelf inlezen in Malaysia, want op zondag 13 november vliegen we alweer naar Kuala Lumpur.

Maar voordat we daarheen gaan, moesten we eerst nog naar Ho Chi Minh City (Saigon), want vanaf daar vliegen we naar Malaysia. De bus zou er 28 uur over doen, daar zaten we niet echt op te wachten. Gelukkig vonden we goedkope tickets van Danang naar HCMC, totale vluchtduur: 1 uur… Toch een stuk sneller dan 28 uur en een stuk comfortabeler. Voor het eerst sinds ruim 2 maanden weer met het vliegtuig, inmiddels hebben we al 12981 kilometer afgelegd.
Binnen 3 uur na het landen hadden we al een schimmelvrij en goed betaalbaar hotel gevonden. Wat best lastig scheen te zijn. Heel veel dure, claustrofobische en schimmel kamers. Dus we waren blij toen we deze kamers vonden.

Ho Chi Minh City, Saigon, is een leuke stad, weinig oudheden te zien en het centrum is vrij klein, maar verder hangt er in de stad een ontspannen sfeer en vermaken we ons goed. Morgen nog een leuke dag hier hebben en zondag naar Kuala Lumpur.

Liefs, Lenny en Michelle